Rozdział 4

Siemanko ^^ Jestem baaardzo ciekawa, czy ten rozdział was zaskoczy :) Mam nadzieję, że tak ;D Ten rozdział pojawił się tak szybko dzięki Katherinie53503. To ona mnie zmobilizowała ;)

Edward nadal się jej przyglądał – nie wiedzieć czemu nie mógł oderwać od Belli wzroku.  Było niezrozumiałe nawet dla niego samego.

Nagle mocniej zawiał wiatr i rozwiał włosy Belli. Chłopak zaczerpnął gwałtownie powietrza i stanął jak wryty. Dziewczyna spojrzała na niego i uśmiechnęła się gorzko widząc jego niebotyczne zaskoczenie. Również się zatrzymała.

Co go tak zdziwiło? Uszy Belli były bardziej szpiczaste niż u człowieka bądź wampira. Miedzianowłosy pierwszy raz takie widział.

Nagle go olśniło. Niesamowita zwinność, nietypowy zapach, drobna budowa ciała, dumna postawa, kocie oczy, dziwny język, którym się posługiwała na początku Bella... No i te uszy.

- Jesteś... Elfką? - Zapytał cicho Edward.

Westchnęła.

- Tak. – Przyznała, po czym dodała z wyraźną niechęcią. - Dziwne, że o tym nie wiedziałeś. Sądziłam, iż wiecie o mnie więcej niż bym chciała.

- Aro nic mi nie wspominał... Nie wiedziałem, że w ogóle istniejecie!  – Był zszokowany.

Wzruszyła ramionami.

- Mało elfów jest w... - Gwałtownie urwała. – Hmm, po prostu nie jest nas dużo.

- Ale gdzie wy się podziewacie?

Czekoladowowłosa zmroziła go wzrokiem.

- Sądzisz, że mówię takie rzeczy PORYWACZOM?! – Syknęła. Wyglądała na mocno zdenerwowaną i wkurzoną. Ale w jej oczach można też było dojrzeć dziwne zmieszanie.

Edward poczuł się jak debil. Miała rację. To idiotyczne, że dopytuje się o takie rzeczy dziewczynie, którą Volturii kazali do siebie przyprowadzić.

- Przepraszam. Faktycznie nie powinienem cię o to wypytywać. – Przyznał.

Bella zmrużyła oczy starając się go rozszyfrować. Nie rozumiała jego zachowania. Najpierw jej grozi, potem ratuje przed złamaniem karku, a teraz przeprasza… O co mu chodzi?

Kiwnęła głową. Przez dłuższy czas stali w milczeniu naprzeciwko siebie. Edward odchrząknął.

- Chodźmy już.

Dziewczyna niechętnie ruszyła w dalszą drogę. Zdawała sobie sprawę, że im dłużej będą iść, tym więcej będzie okazji do ucieczki. Trzeba będzie to przeciągać…  Bo przecież muszę uciec. Nie mogę się dostać do Volterry. Wzdrygnęła się na samą myśl o zamku pełnym wampirów…  Nie, nie myśl o tym. Dasz radę. Poradzisz sobie.

Po pół godzinie szybkiego marszu w całkowitej ciszy Bella przełamała się i odezwała do wampira.

- Dlaczego służysz Volturii?

Edward zesztywniał. Bella wyczuła jego stres i zdenerwowanie.

- Nie chciałeś tego, prawda? – Zapytała cicho.

- Nie. – W tym jednym słowie było tyle bólu, że był on wręcz fizycznie wyczuwalny. To bardzo zaskoczyło elfkę.

- To dlaczego…?

Miedzianowłosy zawahał się. Nikomu nie się z tego nie zwierzał. Nawet Alice, swojej siostrze. Nikomu.

Ale ta tajemnica mu strasznie ciążyła na sercu. Ha! Przecież ja nie mam serca. A przynajmniej nie do końca. Gdybym zmarł w roku 1918 wszystko byłoby prostsze…

Bella czekała cierpliwie na jego odpowiedź. Wampir spojrzał na nią i poczuł nagle silną potrzebę zwierzenia się tej tajemniczej dziewczynie.

- Aro chciał, żebym dołączył do jego straży. Spotkaliśmy się zupełnym przypadkiem. Byłem wtedy sam, bo odłączyłem się od mojego przybranego ojca, Carlisle’a i przybranej matki, Esme. Dlaczego? Miałem wtedy okres buntu. Nie miałem siły sprzeciwiać się wampirzej naturze tak jak oni i polować na zwierzęta. Poszedłem w świat.
Zabijałem tylko tych ,,złych’’. Zwyrodnialców, którzy po nocach błąkali się pijani po ulicach w poszukiwaniu samotnej dziewczyny, którą mogliby… Skrzywdzić.
Ale w końcu stwierdziłem, że nawet to jest złe. Widzisz, mam pewien specyficzny dar – potrafię czytać w myślach ludziom i wampirom.

- Mi też?

- Nie. Nie wiem dlaczego. – Zamyślił się na chwilkę.

- I co dalej?

- Uświadomiłem sobie, że im dłużej zachowuję się jak normalny wampir, tym większe trawiły mnie wyrzuty sumienia. Chciałem wrócić do moich przybranych rodziców.
Lecz nim do nich dotarłem na mojej drodze stanęli Volturii. – Westchnął ciężko. – Aro zainteresował się mną ze względu na mój dar. Nie zgodziłem się do nich dołączyć. Ale on naciskał… Wiedział, co jest dla mnie najważniejsze…

- A co jest dla ciebie najważniejsze?

- Rodzina. Aro zagroził, że moi bliscy mogą ucierpieć, jeśli nie będę mu posłuszny. Cóż, przekonał mnie. – Zaśmiał się gorzko. – Od tamtego czasu po cichu załatwiam różne rzeczy. Takie jak wydobywanie z ludzi informacji, albo… Usuwanie niewygodnych osób. - Westchnął ciężko. – Nie mogę mu się przeciwstawić. Nie mogę pozwolić, żeby moi najbliżsi byli zagrożeni. Nie zniósłbym myśli, że przeze mnie coś by im się stało. – Spojrzał na nią z rozpaczą.

- Chyba… Chyba cię rozumiem. Po części. Ja bym mu nie pozwoliła sobą pomiatać. Ukryłabym gdzieś rodzinę i przeczekała, aż mu się znudzi szukanie. Albo coś. Cokolwiek!

- Nie da się. Jak Aro coś chce, nic go nie powstrzyma. – Powiedział smutno Edward.

- A może po prostu jesteś tchórzem? – Wypaliła Bella.

Edward zacisnął zęby i nie pozwolił sobie na wybuch, mimo iż poczuł się dotknięty do żywego.

- Nie jestem tchórzem. – Warknął. – Dobra, koniec tego dobrego. Idziemy.

Bella nie ruszyła się. Skrzyżowała ręce na piersi.

- Nie jestem wampirem. Muszę odpoczywać, jeść coś i sypiać.

- Wytrzymasz jeszcze do zmierzchu. – Odpowiedział chłodno.

- Wcale nie.

- Bez dyskusji, Izabello.

Zmarszczyła nos.

- Jak już musisz mówić do mnie po imieniu, to mów mi ,,Bella’’.

- Niech będzie. W drogę, Bello.

Wymamrotała coś gniewnie pod nosem, lecz poszła dalej.

***

No tak, Bella jest elfem :) Zdziwko? ;D
Czekam na Wasze komentarze ^^